Mijn eerste dagen in Kenia
Door: julietteminkels
Blijf op de hoogte en volg Juliette
24 April 2012 | Kenia, Nairobi
MY REAL TRIP TO KENYA
Ik had gedacht dat ik na de generale repetitie van afgelopen zondag relaxed het vliegtuig in zou gaan. Maar niks was minder waar, ik had nog last van knikkende knieen, zweetaanvallen en wrede buikkrampen. Gelukkig zat ik dit keer wel netjes op tijd bij de GOEIE gate en werd mijn naam niet twee keer omgeroepen om vervolgens nog niet op tijd bij de gate aanwezig te zijn. Dit keer liep het redelijk soepeltjes, ondanks mijn handen die maar bleven trillen vanaf mijn vertrek op Schiphol tot aan mijn eerste stappen op Keniaanse bodem.
De reis viel uiteindelijk wel mee, van Amsterdam naar Amman was een rustige vlucht. Het vliegtuig zat wel bomvol, maar het waren voornamelijk oudjes, alleen die lagen al te pitten voordat we uberhaupt opgestegen waren. Die paar uurtjes gingen sneller dan ik dacht en voor ik het wist zag in plaats van mooie eilandjes alleen nog maar zand zand zand en nog meer zand. Toen wist ik in ieder geval dat we ergens in het Midden-Oosten waren en ja hoor we waren Jordanië genaderd.
Het vliegveld daar was erg klein, wat een grote opluchting was want mijn gate was makkelijk vindbaar. Het was voornamelijk wachten, toch heb ik me wel vermaakt met al die verschillende culturen op het vliegveld. Er liep namelijk een zwarte man rond te paraderen die zichzelf erg stoer vond in zijn rode trainingspakkie van Adidas, alleen wat hij waarschijnlijk niet heeft gedaan voordat hij vertrok was zijn achterkant even checken.. Er zat namelijk een best wel groot gat in zijn versleten broek waar zijn enorme sexy onderbroek duidelijk in te zien was. Ik had erg veel zin om hem uit te lachen, toch heb ik alleen maar stiekem in mezelf gelachen, want hij zag er nogal gevaarlijk uit.
Ondanks dat ik het wel naar mijn zin had met het begluren van al die verschillende mensen, kwam ik er al snel achter dat er toch nog een paar Nederlanders ronddwaalde op het vliegveld.. Dat was erg fijn want anders had ik me waarschijnlijk erg ongemakkelijk gevoeld helemaal alleen in het rookhok tussen al die Jordaanse mannen. Ik moest wel even wennen aan het feit dat er toch veel vrouwen met een burka lopen en mannen met zo’n gek wit gewaad. Doordat er in het nieuws zo nu en dan iets te zien is over terrorisme en aanslagen was ik toch wel een beetje schijt dat als ik maar iets fout zou doen in hun ogen er dan iets (gewelddadigs) zou gebeuren. Dat is natuurlijk niet helemaal terecht, maar toch vind ik al die gewaden redelijk intimiderend overkomen. Uiteindelijk ben ik zonder kleerscheuren en gestolen spullen mijn tweede vliegtuig ingestapt.
De rit van Amman naar Nairobi was helemaal relaxed, het vliegtuig zat maar halfvol (vandaar dat er vanaf 1 mei geen vliegtuigen meer vliegen tussen deze steden) en dus had ik drie stoelen voor mezelf waar ik ook flink gebruik van heb gemaakt!
Toen ik aankwam ben ik de menigte maar gevolgd, we moesten daar allemaal dingen invullen en toen ik achter de balie keek (die buiten gebruik was en nog voor de visumcontrole) zag ik ongeveer zes mensen in een diepe slaap op de grond liggen. Ik heb geen idee of de mensen die op het vliegveld werken het wisten of niet, maar het was in ieder geval een hele rare eerste indruk! Na mijn visum check en mijn koffers van de band gehaald te hebben stonden Lissa en Julius mij gelukkig al op te wachten.
We vertrokken met de auto naar de vrienden/familie van Julius waar ik tot zondagochtend verbleef. Jammer genoeg was het een uurtje of twee ’s nachts en was het dus donker, veel kon ik nog niet zien van Kenia. Het regende op dat moment dus er lagen flinke plassen, de wegen zijn hier over het algemeen al niet van goede kwaliteit, maar nu moest er helemaal voorzichtig gereden worden. Ook stonden er gewoon mensen langs de weg een fikkie te bouwen, wat ik heel gek vond want voor de warmte hoefden ze het echt niet te doen. Toen we bijna bij het huis gearriveerd waren moesten we eerst langs een slagboom waar 24/7 twee mensen staan die alleen mensen doorlaten die daar ook echt moeten zijn. Achter de slagboom is een heel beveiligd deel, je kunt het vergelijken met een soort woonwijk alleen dan mag niet iedereen er zo maar komen. Hier woont het ‘rijke’ deel van Kenia, zoals lui van de ambassade’s, maar ook de rijkere Kenianen en buitenlanders. Eindelijk kwam er een einde aan deze vermoeiende dag en kreeg ik een kamer met tweepersoonsbed en eigen badkamer toebedeeld, zo slecht is Kenia nog niet!
SATURDAY 21-04, DAY 1; ONE DAY IN NAIROBI
De volgende dag heb ik lekker uitgeslapen tot een uurtje of half 11, daarna was het plan om Nairobi te gaan bezichtigen. Samen met Lissa, Julius, Thalis, de andere dochter (even haar naam kwijt) en de inwonende hulp gingen we op pad. Vanaf het huis was de stad niet bepaald op loopafstand dus moesten we een matatu nemen, dat is een afgeragd busje waar zoveel mogelijk mensen in vervoerd worden. Gelukkig hadden wij geluk en konden we een leeg busje bemachtigen. Niet dat we er lang met zijn zessen inzaten, want er werden telkens mensen bijgeladen.
De weg naar de stad toe was erg mooi om te zien, heel groen met veel bomen en planten. Maar toen we eenmaal dichterbij de stad kwamen was het niet meer zo groen, veel vervallen en kapotte huisjes en winkels, ook lag er veel vuil op straat. Julius vertelde mij dat je twee kanten hebt in Nairobi, de ene kant is het arme gedeelte, wat ook gelijk zichtbaar is. En de andere kant is het rijke gedeelte waar alles er ongeveer uitziet zoals een normale stad. Heel gek om die verschillen zo dicht bij elkaar te zien. We liepen als eerst door het armere gedeelte, een ding wat ik me er zeker nog van herinner is dat er een vrouw op haar buik op de stoep lag met een ontbloot bovenlichaam. Zij had een dekentje over haar onderlichaam en ze had een enorm grote open vieze enge witte wond over de helft van haar rug. Ze zag eruit alsof ze niet helemaal meer leefde, toch liep iedereen er gewoon langs of het de normaalste zaak op de wereld was. Dit beeld staat nog steeds op mijn netvlies gebrand. Ook zaten er natuurlijk bedelaars in dat gebied, het waren er wel minder dan ik had verwacht. De een had geen ogen meer en de ander geen benen, het was echt erg om te zien hoe sommige mensen moeten leven. Verder werd ik redelijk aangegaapt, ik was namelijk de enigste blanke in het gezelschap. Heel de middag in Nairobi heb ik nog geen zes blanke mensen gezien, wat ik toch wel heel weinig vind.
’s Middags zijn we lekker dikke hamburgers gaan eten, ik moest natuurlijk nog even genieten van deze laatste dag met fastfoodketens en hamburgertenten. Daarna zijn we gezellig naar het winkeltje van de vrouw waar ik verblijf gegaan (deze naam ook vergeten; shame on me). Zij verkoopt schoenen en tassen, maar ook Ghaneese jurken. Ik heb er een aantal aangepast wat nogal op de lachspieren werkten, niet alleen bij mij maar ook bij de rest. Ik wil heel graag zo’n mooie Afrikaanse jurk, maar ik denk dat het me niet echt op het lijf geschreven is. Ook zijn we nog even naar een Massai markt geweest, waar ik een hele mooie Afrikaanse sjaal en tas gekocht heb. Toen we eenmaal klaar waren met shoppen en ik al mijn benodigdheden bij elkaar gescharreld had zijn we naar een winkelcentrum gegaan waar voornamelijk de iets rijkere bevolking komt. Daar zijn we naar de film ‘The Hunger Games’ geweest, deze was net uit in Kenia en was erg leuk.
Onderweg terug naar het huis hebben we pizza gehaald. Toen we weg wilden rijden kwamen er de hele tijd lieve negertjes van een jaar of vier langs de auto’s gelopen. Ik wist in eerste instantie niet wat ze aan het doen waren, ze liepen telkens met geld naar hun ouders en daarna weer terug naar de auto’s. Ze waren dus aan het bedelen voor hun ouders. Ik vind dat erg dubbel, want ze hadden normale kleding aan en de man zat gewoon sigaretten te roken.. (dat is dan ook wel een van de weinigen mensen die ik in Kenia heb zien roken) Ik vind bedelen sowieso al achterlijk, ik wil ze best wat geld geven, maar niet als ze maar een beetje op de stoep niks zitten te doen en hun kinderen het vuile werk op laten knappen.
Ik heb geen foto’s gemaakt in Nairobi, ik was mijn fototoestel vergeten mee te nemen naar de stad en voor de rest heb ik er ook niet aangedacht om foto’s te maken, helaas.. Hopelijk ben ik de komende drie maanden nog een keer een paar daagjes in Nairobi zodat ik wel wat foto’s kan maken, maar dat zal wel!
SUNDAY 22-04, DAY 2; FEELING LIKE THE ONLY WHOTE WOMAN IN THE WORLD
Na een kort nachtje geslapen te hebben en lekker een douche genomen te hebben werden ik en Julius om 7 uur door een taxi opgehaald zodat ik naar Rongo kon vertrekken. Om 8 uur zou de bus vertrekken, uiteindelijk vertrok hij pas rond half 9. Bijna alles hier in Kenia gaat op zijn gemak, er is me al verteld dat iedereen standaard te laat is wat ik persoonlijk natuurlijk helemaal niet erg vind! Toen we eenmaal vertrokken zag ik dat ik de enigste blanke was in de bus. Op het begin kreeg ik wel gekke blikken toegeworpen van, maar daarna waren de mensen allemaal vriendelijk.
De reis naar Rongo was best relaxed, ik heb erg genoten van het landschap, het is namelijk echt prachtig! Ik heb geprobeerd wat foto’s te maken, alleen ik ben erachter gekomen dat ik niet zo goed ben in foto’s maken van een landschap in een rijdende bus. Dus ik moet nog maar even zien of de foto’s wat geworden zijn. Ik heb ook filmpjes gemaakt, ik denk wel dat die duidelijk genoeg zijn. Deze zijn zowel van het landschap als van de dorpjes en stadjes waar we onderweg doorheen zijn gereden. Het was heel apart om te zien hoe anders de mensen hier in Kenia leven in vergelijking met ons leven. Ze werken heel hard, maar toch heb ik soms wel het gevoel dat dat niet helemaal klopt. Veel Kenianen zitten maar gewoon een beetje te zitten, maar dat kan natuurlijk ook komen doordat het zondag is (gelukkig heb ik nog drie maanden om daarachter te komen). Vooral bij mijn tussenstop viel dit heel erg op, ook zag ik daar weer het verschil tussen arm en rijk. Er liepen jongetjes rond met kapotte schoenen, vieze kleren en gaten in hun broek. En dan zie je een paar meter verder een jongen staan van ongeveer dezelfde leeftijd die mooie sneakers en schone dure kleding aan heeft én met een smartphone in zijn hand. Hoe dubbel kan het zijn! Ook merkte ik onderweg dat als ik naar buiten aan het kijken was dat de meesten mensen mij hard aan stonden te gapen. Ik val natuurlijk wel op tussen al die donkere Kenianen, maar het leek wel op ik licht gaf zo erg had ik iets van ze aan!
Na deze gekke busreis en heel veel van Kenia gezien te hebben was ik op de plaats van bestemming aangekomen. Ik had Edwina (de vrouw waar ik de komende drie maanden verblijf) al een bericht gestuurd en ze zou me opwachten. Ik uitgestapt met mijn koffers vol bagage, maar ik wist natuurlijk niet precies hoe ze eruit zag. Meteen boden zich mensen aan om mij te helpen met mijn koffers zodat ik droog onder een afdak kon staan. Maar ik wilde natuurlijk gewoon vlakbij de weg blijven staan, zodat Edwina meteen een blank meisje zou zien en dus meteen zou weten dat ik het was. Uiteindelijk na veel aandringen van de uitermate beleefde Kenianen ben ik toch maar binnen gaan zitten, waaruit bleek dat zij al wisten dat Edwina mij daar op kwam halen (fijn jongens dat jullie dat niet even meteen zeggen). Na even gewacht te hebben zag ik haar al aankomen en werd ik hartelijk welkom geheten. De taxi werd geregeld, het was een klein stukje maar al mijn bagage kon niet zo maar meegenomen worden. De wegen in Rongo waren toch wat minder als de wegen die ik al had gehad, er zaten overal flinke gaten in de weg dus kon er niet harder gereden worden als vijf kilometer per uur. Na ongeveer vijf minuutjes waren we bij het huisje van Edwina, ik had me totaal iets anders voorgesteld als waar ik nu terecht was gekomen. Dat kwam voornamelijk door de verhalen van Tom, omdat hij echt op het platteland zit.
Het is een klein maar knus huisje met alles wat een echt Keniaan nodig heeft. En dat wil niet zeggen dat er stromend water is, want dat is er dus niet.. Ik zal zien hoe het me vergaat zonder douche en met alleen een tijl water. Voor de rest mag ik niet klagen, ik ben dan wel een “rijke westerling” maar de komende drie maanden zal ik me zoveel mogelijk gaan gedragen als een echte Keniaan! Ik heb mijn eigen kamertje dan ook al helemaal in Keniaanse stijl omgetoverd, u-hu-hum. Ik heb mijn muskietennet opgehangen en voor de rest mijn koffers netjes in een hoek van de kamer gepleurd.
Edwina haar man en kinderen wonen hier niet, zij wonen namelijk in Nairobi. Ze gaat dan ook geregeld die kant uit om haar gezin te bezoeken en om andere zaken te regelen. Verder is Edwina heel erg aardig en is ze heel warm en open. Wat ik erg grappig vind is dat ze heel vaak ‘O, this is lovely’ en ‘Mmm, nice’ zegt. Er woont nog een ander meisje bij Edwina al voor vier jaar, haar naam is Wendy en zij is net als ik 19 jaar oud. Ook Wendy is heel aardig, zij doet het huishouden en pakt alles voor Edwina. Ik moet daar heel erg aan wennen, want ik vind het totaal niet fijn dat zij alles voor mij moet doen. Het is natuurlijk handig, maar ze doet alles en is eigenlijk constant bezig. Blijkbaar is het heel normaal hier in Kenia dat ze een inwonende werkster hebben.
Voordat we gingen eten heb ik Tom nog even gebeld wat heel fijn was, want zo konden we onze ervaringen even delen. Na het lange telefoongesprek was het eten klaar, het was rijst met een soort van erwtenmengsel dat smaakte naar bonen maar dan nog lekkerder, dat was dus helemaal mijn soort voedsel! Daar aten we nog ananas, avocado en een of andere groene derrie wat eruit zag en smaakte naar spinazie. Niet lang na het avondmaal gingen we lekker thee drinken. Ik had een aantal (Nederlandse) lekkernijen meegenomen, the Pringles gingen meteen open, ze hadden het beide nog nooit gegeten (wat ik heel gek vind, want die Pringles heb ik gewoon in Kenia gekocht :P), ze vonden de chipies erg lekker. Vooral Wendy at haar vingers erbij op. Na de heerlijke verse thee en de uitleg over hoe de wc doorgespoeld moet worden, welke behoeftes je binnen mag doen en welke niet en hoe er “gedoucht” moet worden was het tijd om te bidden en naar bed te gaan (al om kwart over 9!).
MONDAY 23-04, DAY 3; LIVING AS A 'MZUNGU' IN RONGO
Ik werd rond een uurtje of half 9 wakker na vet slecht geslapen te hebben, ik heb namelijk zo’n dun matras dat ik gewoon op de balken lig. Ik heb gelukkig mijn eigen kussen bij en dat andere kussen heb ik maar onder mijn rug gelegd, want anders kon ik nooit in slaap vallen. Hopelijk ga ik hieraan wennen en voel ik het na een tijdje niet meer.
We zouden vandaag voor het eerst de school gaan bekijken. Edwina was al vroeg weg, want vandaag was de de opening van de school. Het was niet de officiele opening, die is namelijk pas over twee weken, maar hier gaan de kinderen gewoon naar school ookal is het ‘vakantie’. Ik heb toen gegeten met Wendy, zij ging al aan de Pringles, omdat ze zo lekker vond. Ik had gewoon lekker twee Hollandse boterhammen met jam. Na het ontbijt vertrokken we naar de school, na wat praatjes gemaakt te hebben kwamen we langs de klas waar ik les ga geven. Ik wist nog helemaal van niks, maar de lerares begon er meteen over dat ze het leuk en heel fijn vond dat ik kwam helpen, omdat ze momenteel twee klassen heeft. Ik stond met mijn bek vol tanden, want Engels praten gaat nog niet zo vloeiend als ik gehoopt had en ik wist nog niet dat ik haar ging helpen. Op het moment dat ik de klas in kwam begonnen de kinderen meteen een welkomstlied voor me te zingen, echt heel lief! Het is een klas met kinderen van 4 t/m 6 jaar oud, dus dat zijn echt hele schattige kindertjes. Daarna moesten ze weer aan het werk en kon ik zien hoe er hier les wordt gegeven. De lerares vroeg of ik al eventjes voor de klas wilde staan, maar dat heb ik toch maar afgeslagen. Morgen moet ik hoogst waarschijnlijk wel les gaan geven, wat ik best spannend vind. Maar die kinderen kunnen toch nog niet heel goed Engels, dus ze zullen het hoogstwaarschijnlijk niet eens merken wanneer ik iets fout zeg.
Na een paar uur mee te hebben gekeken vroeg ik of ik foto’s kon maken en ja hoor dat kon. Ze werden allemaal netjes opgesteld, eerst binnen en toen nog een keer buiten. De kinderen vonden het helemaal geweldig! Na de fotosessie waren ze al uit, de komende twee weken gaan ze namelijk maar halve dagen naar school, de week daarna gaan ze gewoon hele dagen. We hebben toen nog even over een stukje van het terrein gelopen, leerlingen zagen mij voorbij lopen. Ik zag ineens allemaal koppies uit het raam steken, ook kwamen kinderen naar buiten om naar me te staren en hoi te zeggen.
Het was wel even genoeg geweest met alle aandacht dus zijn we terug gegaan naar het huis gegaan, wat twee minuutjes van het schooltje afligt, en zijn we gaan lunchen. Wendy vertelde me dat de leerlingen van groep 8 van 7 uur tot 18 uur op school zijn en les krijgen, wat echt absurd lang is. Ze komen daarna om 19 uur weer terug voor huiswerk, dus ze zitten zo’n beetje heel de dag op school! Ik kan echt niet geloven dat ze zo lang aan school besteden, maar blijkbaar is het toch wel echt zo. Toen we klaar waren met eten hadden Wendy en ik het over muziek, dus heb ik mijn laptop erbij gepakt en muziek opgezet waarvan ik dacht dat ze wel leuk zou vinden. Ik heb maar geen dubstep opgezet, dan zou ze maar waarschijnlijk helemaal uitlachen en me misschien wel verbannen uit dit huis. Dus heb ik als eerste liedje Africa van Toto opgezet, erg toepasselijk dacht ik.
Ik wilde natuurlijk wel wat meer van het dorp zien, we moesten sowieso even naar de markt en ik moest nog wat dingen regelen voor dat schijt internet. Dus zijn we na een bezoek bij de buren (met een baby die ik over drie maanden mee naar Nederland ontvoer) aangelopen, overal zitten mensen, staan mensen, lopen mensen en rijden mensen. Iedereen die in dit dorp woont is buiten, dus overal waar ik langs liep waren mensen. Iedereen was mij natuurlijk weer flink aan het observeren, wat ik nog steeds erg ongemakkelijk vind. Ik had vandaag gelukkig een lange broek aan en een shirt met lange mouwen. Daarom werd er waarschijnlijk veel naar mijn voeten gekeken, later dacht ik dat het misschien komt door mijn nagellak. Dadelijk denken ze dat ik en alle andere blanken van zichzelf grijze teennagels hebben! Verder werd ik om de tien seconden uitgemaakt voor ‘mzungu’ wat blanke of vreemdeling betekend. Ik vond het voornamelijk heel erg grappig. De meeste roepen eerst allemaal ‘Mzungu mzungu mzungu!’ en daarna vragen ze hoe het met je gaat, heel vreemd. Ik heb denk ik in dat uurtje dat we rond aan het lopen waren wel honderd keer het woord mzungu naar mijn hoofd gekregen. Wendy moest nadat we al thuis waren nog even terug naar de markt om nog wat te halen, ze kwam terug en vertelde me dat iedereen haar nu kent door mij. Iedereen vroeg aan haar waar ze me had gelaten en dat ze mij de volgende keer gewoon weer mee moest brengen!
TUESDAY 24-04, DAY 4; A RAINY DAY WITH ANOTHER HOLLANDER
Na weer een nacht erg slecht geslapen te hebben, waar ik niet bepaald vrolijk van word, heb ik langer geslapen dan de bedoeling was. Ik wilde vroeg opstaan zodat ik op tijd naar de school kon gaan, dit was helaas mislukt, dus hebben we maar op ons gemakje ontbeten. Ik voelde dat ik erg moe was en de tranen dus ook heel hoog zaten, bij alles wat ik zei moest ik mijn tranen inhouden. Ik voelde me op dat moment echt even kut, want heel af en toe vraag ik me wel af wat ik hier aan het doen ben. Maar dat komt waarschijnlijk voornamelijk door de vermoeidheid. Voor de rest heb ik het namelijk heel erg naar mijn zin, iedereen is vet aardig! Ik heb het gevoel dat hier al veel langer ben dan dat ik hier werkelijk ben, dus ik voel me hier zeker thuis! Er wordt ook erg goed voor me gezorgd en het eten is niet alleen gezond, maar ook erg lekker.
We zijn dus weer terug gegaan naar de klas waar ik gisteren ook was geweest, er waren weer kinderen bijgekomen. Gisteren waren er rond de veertig kinderen, vandaag waren er denk ik ongeveer vijftig à zestig. Dus dat waren er een hele hoop, nog konden ze niet geloven dat er een ‘mzungu’ in het dorp was en in de klas. Ik heb vandaag even mee schriftjes nagekeken wat de kinderen erg spannend vonden, voor de rest heb ik weer meegekeken hoe de lerares Kiswhahili aan het geven was. Daarna gingen we naar buiten om wat spelletjes te doen, het was heel grappig want we deden een spelletje waar de kinderen heen en weer moesten rennen en dan zo snel mogelijk naar mij toe moesten komen. Ze pakte me elke keer allemaal heel stevig vast en de laatste keer dat we het spelletje deden lieten ze me niet meer los, ook kinderen van andere klassen voelde aan mijn haar en raakte mijn armen elke keer even aan. Dat was echt heel vreemd en raar!
Toen we weer terug naar binnen gingen kwam Wendy vertellen dat Mariëtte en Geoffry waren gearriveerd, Mariëtte is ook een Nederlander en Geoffry een Keniaanse vriend van haar. Zij waren naar het dorp gekomen om spullen op te halen en om kennis met mij te maken. Het was heel leuk om weer gezellig met een Nederlander te praten, ze heeft me ook een hele hoop verteld. Ze was namelijk in 2005 voor de eerste keer op vakantie geweest in Kenia, daarna is ze elk jaar terug gekomen. We zijn lekker naar ons huis gegaan om daar te snacken (wat voor ons gewoon een lunch is) en hebben gezellig verder gekletst. Mariëtte is bezig met een huisje hier in Rongo, zij heeft dit gehuurd en wil hier eigenlijk ook blijven wonen. Ik vond het niet alleen leuk dat ze er was, maar ze heeft me ook geholpen. Ik had namelijk nog steeds geen internet, maar zij had haar modem meegenomen en ik mag hem nu de komende dagen lenen. Echt super fijn! Dus kan ik eindelijk mijn verhalen op internet zetten, wat nogal veel is, haha.
Edwina was vanochtend al vroeg naar Nairobi vertrokken, zij heeft de komende dagen namelijk vergaderingen, dus zal ze daar tot zondag blijven. Nu ben ik dus alleen thuis met Wendy, wat erg gezellig is. We hebben vanavond samen mijn haren gewassen, omdat het hier een hele toestand is. Met een bak water, vier handen en wat shampoo kwamen we heel ver. Normaal was ik mijn haren elke dag en nu was zondagochtend de laatste keer dat ik het gewassen had, dus ik ben nog steeds heel blij met mijn schone haartjes. Na het wassen hebben we gezellig samen gegeten, eten is hier echt leuk want je mag met je eten spelen. Dus dat is ook weer echt iets voor mij! Ik denk dat ik maar naar Kenia emigreer.
Ik had gedacht dat ik na de generale repetitie van afgelopen zondag relaxed het vliegtuig in zou gaan. Maar niks was minder waar, ik had nog last van knikkende knieen, zweetaanvallen en wrede buikkrampen. Gelukkig zat ik dit keer wel netjes op tijd bij de GOEIE gate en werd mijn naam niet twee keer omgeroepen om vervolgens nog niet op tijd bij de gate aanwezig te zijn. Dit keer liep het redelijk soepeltjes, ondanks mijn handen die maar bleven trillen vanaf mijn vertrek op Schiphol tot aan mijn eerste stappen op Keniaanse bodem.
De reis viel uiteindelijk wel mee, van Amsterdam naar Amman was een rustige vlucht. Het vliegtuig zat wel bomvol, maar het waren voornamelijk oudjes, alleen die lagen al te pitten voordat we uberhaupt opgestegen waren. Die paar uurtjes gingen sneller dan ik dacht en voor ik het wist zag in plaats van mooie eilandjes alleen nog maar zand zand zand en nog meer zand. Toen wist ik in ieder geval dat we ergens in het Midden-Oosten waren en ja hoor we waren Jordanië genaderd.
Het vliegveld daar was erg klein, wat een grote opluchting was want mijn gate was makkelijk vindbaar. Het was voornamelijk wachten, toch heb ik me wel vermaakt met al die verschillende culturen op het vliegveld. Er liep namelijk een zwarte man rond te paraderen die zichzelf erg stoer vond in zijn rode trainingspakkie van Adidas, alleen wat hij waarschijnlijk niet heeft gedaan voordat hij vertrok was zijn achterkant even checken.. Er zat namelijk een best wel groot gat in zijn versleten broek waar zijn enorme sexy onderbroek duidelijk in te zien was. Ik had erg veel zin om hem uit te lachen, toch heb ik alleen maar stiekem in mezelf gelachen, want hij zag er nogal gevaarlijk uit.
Ondanks dat ik het wel naar mijn zin had met het begluren van al die verschillende mensen, kwam ik er al snel achter dat er toch nog een paar Nederlanders ronddwaalde op het vliegveld.. Dat was erg fijn want anders had ik me waarschijnlijk erg ongemakkelijk gevoeld helemaal alleen in het rookhok tussen al die Jordaanse mannen. Ik moest wel even wennen aan het feit dat er toch veel vrouwen met een burka lopen en mannen met zo’n gek wit gewaad. Doordat er in het nieuws zo nu en dan iets te zien is over terrorisme en aanslagen was ik toch wel een beetje schijt dat als ik maar iets fout zou doen in hun ogen er dan iets (gewelddadigs) zou gebeuren. Dat is natuurlijk niet helemaal terecht, maar toch vind ik al die gewaden redelijk intimiderend overkomen. Uiteindelijk ben ik zonder kleerscheuren en gestolen spullen mijn tweede vliegtuig ingestapt.
De rit van Amman naar Nairobi was helemaal relaxed, het vliegtuig zat maar halfvol (vandaar dat er vanaf 1 mei geen vliegtuigen meer vliegen tussen deze steden) en dus had ik drie stoelen voor mezelf waar ik ook flink gebruik van heb gemaakt!
Toen ik aankwam ben ik de menigte maar gevolgd, we moesten daar allemaal dingen invullen en toen ik achter de balie keek (die buiten gebruik was en nog voor de visumcontrole) zag ik ongeveer zes mensen in een diepe slaap op de grond liggen. Ik heb geen idee of de mensen die op het vliegveld werken het wisten of niet, maar het was in ieder geval een hele rare eerste indruk! Na mijn visum check en mijn koffers van de band gehaald te hebben stonden Lissa en Julius mij gelukkig al op te wachten.
We vertrokken met de auto naar de vrienden/familie van Julius waar ik tot zondagochtend verbleef. Jammer genoeg was het een uurtje of twee ’s nachts en was het dus donker, veel kon ik nog niet zien van Kenia. Het regende op dat moment dus er lagen flinke plassen, de wegen zijn hier over het algemeen al niet van goede kwaliteit, maar nu moest er helemaal voorzichtig gereden worden. Ook stonden er gewoon mensen langs de weg een fikkie te bouwen, wat ik heel gek vond want voor de warmte hoefden ze het echt niet te doen. Toen we bijna bij het huis gearriveerd waren moesten we eerst langs een slagboom waar 24/7 twee mensen staan die alleen mensen doorlaten die daar ook echt moeten zijn. Achter de slagboom is een heel beveiligd deel, je kunt het vergelijken met een soort woonwijk alleen dan mag niet iedereen er zo maar komen. Hier woont het ‘rijke’ deel van Kenia, zoals lui van de ambassade’s, maar ook de rijkere Kenianen en buitenlanders. Eindelijk kwam er een einde aan deze vermoeiende dag en kreeg ik een kamer met tweepersoonsbed en eigen badkamer toebedeeld, zo slecht is Kenia nog niet!
SATURDAY 21-04, DAY 1; ONE DAY IN NAIROBI
De volgende dag heb ik lekker uitgeslapen tot een uurtje of half 11, daarna was het plan om Nairobi te gaan bezichtigen. Samen met Lissa, Julius, Thalis, de andere dochter (even haar naam kwijt) en de inwonende hulp gingen we op pad. Vanaf het huis was de stad niet bepaald op loopafstand dus moesten we een matatu nemen, dat is een afgeragd busje waar zoveel mogelijk mensen in vervoerd worden. Gelukkig hadden wij geluk en konden we een leeg busje bemachtigen. Niet dat we er lang met zijn zessen inzaten, want er werden telkens mensen bijgeladen.
De weg naar de stad toe was erg mooi om te zien, heel groen met veel bomen en planten. Maar toen we eenmaal dichterbij de stad kwamen was het niet meer zo groen, veel vervallen en kapotte huisjes en winkels, ook lag er veel vuil op straat. Julius vertelde mij dat je twee kanten hebt in Nairobi, de ene kant is het arme gedeelte, wat ook gelijk zichtbaar is. En de andere kant is het rijke gedeelte waar alles er ongeveer uitziet zoals een normale stad. Heel gek om die verschillen zo dicht bij elkaar te zien. We liepen als eerst door het armere gedeelte, een ding wat ik me er zeker nog van herinner is dat er een vrouw op haar buik op de stoep lag met een ontbloot bovenlichaam. Zij had een dekentje over haar onderlichaam en ze had een enorm grote open vieze enge witte wond over de helft van haar rug. Ze zag eruit alsof ze niet helemaal meer leefde, toch liep iedereen er gewoon langs of het de normaalste zaak op de wereld was. Dit beeld staat nog steeds op mijn netvlies gebrand. Ook zaten er natuurlijk bedelaars in dat gebied, het waren er wel minder dan ik had verwacht. De een had geen ogen meer en de ander geen benen, het was echt erg om te zien hoe sommige mensen moeten leven. Verder werd ik redelijk aangegaapt, ik was namelijk de enigste blanke in het gezelschap. Heel de middag in Nairobi heb ik nog geen zes blanke mensen gezien, wat ik toch wel heel weinig vind.
’s Middags zijn we lekker dikke hamburgers gaan eten, ik moest natuurlijk nog even genieten van deze laatste dag met fastfoodketens en hamburgertenten. Daarna zijn we gezellig naar het winkeltje van de vrouw waar ik verblijf gegaan (deze naam ook vergeten; shame on me). Zij verkoopt schoenen en tassen, maar ook Ghaneese jurken. Ik heb er een aantal aangepast wat nogal op de lachspieren werkten, niet alleen bij mij maar ook bij de rest. Ik wil heel graag zo’n mooie Afrikaanse jurk, maar ik denk dat het me niet echt op het lijf geschreven is. Ook zijn we nog even naar een Massai markt geweest, waar ik een hele mooie Afrikaanse sjaal en tas gekocht heb. Toen we eenmaal klaar waren met shoppen en ik al mijn benodigdheden bij elkaar gescharreld had zijn we naar een winkelcentrum gegaan waar voornamelijk de iets rijkere bevolking komt. Daar zijn we naar de film ‘The Hunger Games’ geweest, deze was net uit in Kenia en was erg leuk.
Onderweg terug naar het huis hebben we pizza gehaald. Toen we weg wilden rijden kwamen er de hele tijd lieve negertjes van een jaar of vier langs de auto’s gelopen. Ik wist in eerste instantie niet wat ze aan het doen waren, ze liepen telkens met geld naar hun ouders en daarna weer terug naar de auto’s. Ze waren dus aan het bedelen voor hun ouders. Ik vind dat erg dubbel, want ze hadden normale kleding aan en de man zat gewoon sigaretten te roken.. (dat is dan ook wel een van de weinigen mensen die ik in Kenia heb zien roken) Ik vind bedelen sowieso al achterlijk, ik wil ze best wat geld geven, maar niet als ze maar een beetje op de stoep niks zitten te doen en hun kinderen het vuile werk op laten knappen.
Ik heb geen foto’s gemaakt in Nairobi, ik was mijn fototoestel vergeten mee te nemen naar de stad en voor de rest heb ik er ook niet aangedacht om foto’s te maken, helaas.. Hopelijk ben ik de komende drie maanden nog een keer een paar daagjes in Nairobi zodat ik wel wat foto’s kan maken, maar dat zal wel!
SUNDAY 22-04, DAY 2; FEELING LIKE THE ONLY WHOTE WOMAN IN THE WORLD
Na een kort nachtje geslapen te hebben en lekker een douche genomen te hebben werden ik en Julius om 7 uur door een taxi opgehaald zodat ik naar Rongo kon vertrekken. Om 8 uur zou de bus vertrekken, uiteindelijk vertrok hij pas rond half 9. Bijna alles hier in Kenia gaat op zijn gemak, er is me al verteld dat iedereen standaard te laat is wat ik persoonlijk natuurlijk helemaal niet erg vind! Toen we eenmaal vertrokken zag ik dat ik de enigste blanke was in de bus. Op het begin kreeg ik wel gekke blikken toegeworpen van, maar daarna waren de mensen allemaal vriendelijk.
De reis naar Rongo was best relaxed, ik heb erg genoten van het landschap, het is namelijk echt prachtig! Ik heb geprobeerd wat foto’s te maken, alleen ik ben erachter gekomen dat ik niet zo goed ben in foto’s maken van een landschap in een rijdende bus. Dus ik moet nog maar even zien of de foto’s wat geworden zijn. Ik heb ook filmpjes gemaakt, ik denk wel dat die duidelijk genoeg zijn. Deze zijn zowel van het landschap als van de dorpjes en stadjes waar we onderweg doorheen zijn gereden. Het was heel apart om te zien hoe anders de mensen hier in Kenia leven in vergelijking met ons leven. Ze werken heel hard, maar toch heb ik soms wel het gevoel dat dat niet helemaal klopt. Veel Kenianen zitten maar gewoon een beetje te zitten, maar dat kan natuurlijk ook komen doordat het zondag is (gelukkig heb ik nog drie maanden om daarachter te komen). Vooral bij mijn tussenstop viel dit heel erg op, ook zag ik daar weer het verschil tussen arm en rijk. Er liepen jongetjes rond met kapotte schoenen, vieze kleren en gaten in hun broek. En dan zie je een paar meter verder een jongen staan van ongeveer dezelfde leeftijd die mooie sneakers en schone dure kleding aan heeft én met een smartphone in zijn hand. Hoe dubbel kan het zijn! Ook merkte ik onderweg dat als ik naar buiten aan het kijken was dat de meesten mensen mij hard aan stonden te gapen. Ik val natuurlijk wel op tussen al die donkere Kenianen, maar het leek wel op ik licht gaf zo erg had ik iets van ze aan!
Na deze gekke busreis en heel veel van Kenia gezien te hebben was ik op de plaats van bestemming aangekomen. Ik had Edwina (de vrouw waar ik de komende drie maanden verblijf) al een bericht gestuurd en ze zou me opwachten. Ik uitgestapt met mijn koffers vol bagage, maar ik wist natuurlijk niet precies hoe ze eruit zag. Meteen boden zich mensen aan om mij te helpen met mijn koffers zodat ik droog onder een afdak kon staan. Maar ik wilde natuurlijk gewoon vlakbij de weg blijven staan, zodat Edwina meteen een blank meisje zou zien en dus meteen zou weten dat ik het was. Uiteindelijk na veel aandringen van de uitermate beleefde Kenianen ben ik toch maar binnen gaan zitten, waaruit bleek dat zij al wisten dat Edwina mij daar op kwam halen (fijn jongens dat jullie dat niet even meteen zeggen). Na even gewacht te hebben zag ik haar al aankomen en werd ik hartelijk welkom geheten. De taxi werd geregeld, het was een klein stukje maar al mijn bagage kon niet zo maar meegenomen worden. De wegen in Rongo waren toch wat minder als de wegen die ik al had gehad, er zaten overal flinke gaten in de weg dus kon er niet harder gereden worden als vijf kilometer per uur. Na ongeveer vijf minuutjes waren we bij het huisje van Edwina, ik had me totaal iets anders voorgesteld als waar ik nu terecht was gekomen. Dat kwam voornamelijk door de verhalen van Tom, omdat hij echt op het platteland zit.
Het is een klein maar knus huisje met alles wat een echt Keniaan nodig heeft. En dat wil niet zeggen dat er stromend water is, want dat is er dus niet.. Ik zal zien hoe het me vergaat zonder douche en met alleen een tijl water. Voor de rest mag ik niet klagen, ik ben dan wel een “rijke westerling” maar de komende drie maanden zal ik me zoveel mogelijk gaan gedragen als een echte Keniaan! Ik heb mijn eigen kamertje dan ook al helemaal in Keniaanse stijl omgetoverd, u-hu-hum. Ik heb mijn muskietennet opgehangen en voor de rest mijn koffers netjes in een hoek van de kamer gepleurd.
Edwina haar man en kinderen wonen hier niet, zij wonen namelijk in Nairobi. Ze gaat dan ook geregeld die kant uit om haar gezin te bezoeken en om andere zaken te regelen. Verder is Edwina heel erg aardig en is ze heel warm en open. Wat ik erg grappig vind is dat ze heel vaak ‘O, this is lovely’ en ‘Mmm, nice’ zegt. Er woont nog een ander meisje bij Edwina al voor vier jaar, haar naam is Wendy en zij is net als ik 19 jaar oud. Ook Wendy is heel aardig, zij doet het huishouden en pakt alles voor Edwina. Ik moet daar heel erg aan wennen, want ik vind het totaal niet fijn dat zij alles voor mij moet doen. Het is natuurlijk handig, maar ze doet alles en is eigenlijk constant bezig. Blijkbaar is het heel normaal hier in Kenia dat ze een inwonende werkster hebben.
Voordat we gingen eten heb ik Tom nog even gebeld wat heel fijn was, want zo konden we onze ervaringen even delen. Na het lange telefoongesprek was het eten klaar, het was rijst met een soort van erwtenmengsel dat smaakte naar bonen maar dan nog lekkerder, dat was dus helemaal mijn soort voedsel! Daar aten we nog ananas, avocado en een of andere groene derrie wat eruit zag en smaakte naar spinazie. Niet lang na het avondmaal gingen we lekker thee drinken. Ik had een aantal (Nederlandse) lekkernijen meegenomen, the Pringles gingen meteen open, ze hadden het beide nog nooit gegeten (wat ik heel gek vind, want die Pringles heb ik gewoon in Kenia gekocht :P), ze vonden de chipies erg lekker. Vooral Wendy at haar vingers erbij op. Na de heerlijke verse thee en de uitleg over hoe de wc doorgespoeld moet worden, welke behoeftes je binnen mag doen en welke niet en hoe er “gedoucht” moet worden was het tijd om te bidden en naar bed te gaan (al om kwart over 9!).
MONDAY 23-04, DAY 3; LIVING AS A 'MZUNGU' IN RONGO
Ik werd rond een uurtje of half 9 wakker na vet slecht geslapen te hebben, ik heb namelijk zo’n dun matras dat ik gewoon op de balken lig. Ik heb gelukkig mijn eigen kussen bij en dat andere kussen heb ik maar onder mijn rug gelegd, want anders kon ik nooit in slaap vallen. Hopelijk ga ik hieraan wennen en voel ik het na een tijdje niet meer.
We zouden vandaag voor het eerst de school gaan bekijken. Edwina was al vroeg weg, want vandaag was de de opening van de school. Het was niet de officiele opening, die is namelijk pas over twee weken, maar hier gaan de kinderen gewoon naar school ookal is het ‘vakantie’. Ik heb toen gegeten met Wendy, zij ging al aan de Pringles, omdat ze zo lekker vond. Ik had gewoon lekker twee Hollandse boterhammen met jam. Na het ontbijt vertrokken we naar de school, na wat praatjes gemaakt te hebben kwamen we langs de klas waar ik les ga geven. Ik wist nog helemaal van niks, maar de lerares begon er meteen over dat ze het leuk en heel fijn vond dat ik kwam helpen, omdat ze momenteel twee klassen heeft. Ik stond met mijn bek vol tanden, want Engels praten gaat nog niet zo vloeiend als ik gehoopt had en ik wist nog niet dat ik haar ging helpen. Op het moment dat ik de klas in kwam begonnen de kinderen meteen een welkomstlied voor me te zingen, echt heel lief! Het is een klas met kinderen van 4 t/m 6 jaar oud, dus dat zijn echt hele schattige kindertjes. Daarna moesten ze weer aan het werk en kon ik zien hoe er hier les wordt gegeven. De lerares vroeg of ik al eventjes voor de klas wilde staan, maar dat heb ik toch maar afgeslagen. Morgen moet ik hoogst waarschijnlijk wel les gaan geven, wat ik best spannend vind. Maar die kinderen kunnen toch nog niet heel goed Engels, dus ze zullen het hoogstwaarschijnlijk niet eens merken wanneer ik iets fout zeg.
Na een paar uur mee te hebben gekeken vroeg ik of ik foto’s kon maken en ja hoor dat kon. Ze werden allemaal netjes opgesteld, eerst binnen en toen nog een keer buiten. De kinderen vonden het helemaal geweldig! Na de fotosessie waren ze al uit, de komende twee weken gaan ze namelijk maar halve dagen naar school, de week daarna gaan ze gewoon hele dagen. We hebben toen nog even over een stukje van het terrein gelopen, leerlingen zagen mij voorbij lopen. Ik zag ineens allemaal koppies uit het raam steken, ook kwamen kinderen naar buiten om naar me te staren en hoi te zeggen.
Het was wel even genoeg geweest met alle aandacht dus zijn we terug gegaan naar het huis gegaan, wat twee minuutjes van het schooltje afligt, en zijn we gaan lunchen. Wendy vertelde me dat de leerlingen van groep 8 van 7 uur tot 18 uur op school zijn en les krijgen, wat echt absurd lang is. Ze komen daarna om 19 uur weer terug voor huiswerk, dus ze zitten zo’n beetje heel de dag op school! Ik kan echt niet geloven dat ze zo lang aan school besteden, maar blijkbaar is het toch wel echt zo. Toen we klaar waren met eten hadden Wendy en ik het over muziek, dus heb ik mijn laptop erbij gepakt en muziek opgezet waarvan ik dacht dat ze wel leuk zou vinden. Ik heb maar geen dubstep opgezet, dan zou ze maar waarschijnlijk helemaal uitlachen en me misschien wel verbannen uit dit huis. Dus heb ik als eerste liedje Africa van Toto opgezet, erg toepasselijk dacht ik.
Ik wilde natuurlijk wel wat meer van het dorp zien, we moesten sowieso even naar de markt en ik moest nog wat dingen regelen voor dat schijt internet. Dus zijn we na een bezoek bij de buren (met een baby die ik over drie maanden mee naar Nederland ontvoer) aangelopen, overal zitten mensen, staan mensen, lopen mensen en rijden mensen. Iedereen die in dit dorp woont is buiten, dus overal waar ik langs liep waren mensen. Iedereen was mij natuurlijk weer flink aan het observeren, wat ik nog steeds erg ongemakkelijk vind. Ik had vandaag gelukkig een lange broek aan en een shirt met lange mouwen. Daarom werd er waarschijnlijk veel naar mijn voeten gekeken, later dacht ik dat het misschien komt door mijn nagellak. Dadelijk denken ze dat ik en alle andere blanken van zichzelf grijze teennagels hebben! Verder werd ik om de tien seconden uitgemaakt voor ‘mzungu’ wat blanke of vreemdeling betekend. Ik vond het voornamelijk heel erg grappig. De meeste roepen eerst allemaal ‘Mzungu mzungu mzungu!’ en daarna vragen ze hoe het met je gaat, heel vreemd. Ik heb denk ik in dat uurtje dat we rond aan het lopen waren wel honderd keer het woord mzungu naar mijn hoofd gekregen. Wendy moest nadat we al thuis waren nog even terug naar de markt om nog wat te halen, ze kwam terug en vertelde me dat iedereen haar nu kent door mij. Iedereen vroeg aan haar waar ze me had gelaten en dat ze mij de volgende keer gewoon weer mee moest brengen!
TUESDAY 24-04, DAY 4; A RAINY DAY WITH ANOTHER HOLLANDER
Na weer een nacht erg slecht geslapen te hebben, waar ik niet bepaald vrolijk van word, heb ik langer geslapen dan de bedoeling was. Ik wilde vroeg opstaan zodat ik op tijd naar de school kon gaan, dit was helaas mislukt, dus hebben we maar op ons gemakje ontbeten. Ik voelde dat ik erg moe was en de tranen dus ook heel hoog zaten, bij alles wat ik zei moest ik mijn tranen inhouden. Ik voelde me op dat moment echt even kut, want heel af en toe vraag ik me wel af wat ik hier aan het doen ben. Maar dat komt waarschijnlijk voornamelijk door de vermoeidheid. Voor de rest heb ik het namelijk heel erg naar mijn zin, iedereen is vet aardig! Ik heb het gevoel dat hier al veel langer ben dan dat ik hier werkelijk ben, dus ik voel me hier zeker thuis! Er wordt ook erg goed voor me gezorgd en het eten is niet alleen gezond, maar ook erg lekker.
We zijn dus weer terug gegaan naar de klas waar ik gisteren ook was geweest, er waren weer kinderen bijgekomen. Gisteren waren er rond de veertig kinderen, vandaag waren er denk ik ongeveer vijftig à zestig. Dus dat waren er een hele hoop, nog konden ze niet geloven dat er een ‘mzungu’ in het dorp was en in de klas. Ik heb vandaag even mee schriftjes nagekeken wat de kinderen erg spannend vonden, voor de rest heb ik weer meegekeken hoe de lerares Kiswhahili aan het geven was. Daarna gingen we naar buiten om wat spelletjes te doen, het was heel grappig want we deden een spelletje waar de kinderen heen en weer moesten rennen en dan zo snel mogelijk naar mij toe moesten komen. Ze pakte me elke keer allemaal heel stevig vast en de laatste keer dat we het spelletje deden lieten ze me niet meer los, ook kinderen van andere klassen voelde aan mijn haar en raakte mijn armen elke keer even aan. Dat was echt heel vreemd en raar!
Toen we weer terug naar binnen gingen kwam Wendy vertellen dat Mariëtte en Geoffry waren gearriveerd, Mariëtte is ook een Nederlander en Geoffry een Keniaanse vriend van haar. Zij waren naar het dorp gekomen om spullen op te halen en om kennis met mij te maken. Het was heel leuk om weer gezellig met een Nederlander te praten, ze heeft me ook een hele hoop verteld. Ze was namelijk in 2005 voor de eerste keer op vakantie geweest in Kenia, daarna is ze elk jaar terug gekomen. We zijn lekker naar ons huis gegaan om daar te snacken (wat voor ons gewoon een lunch is) en hebben gezellig verder gekletst. Mariëtte is bezig met een huisje hier in Rongo, zij heeft dit gehuurd en wil hier eigenlijk ook blijven wonen. Ik vond het niet alleen leuk dat ze er was, maar ze heeft me ook geholpen. Ik had namelijk nog steeds geen internet, maar zij had haar modem meegenomen en ik mag hem nu de komende dagen lenen. Echt super fijn! Dus kan ik eindelijk mijn verhalen op internet zetten, wat nogal veel is, haha.
Edwina was vanochtend al vroeg naar Nairobi vertrokken, zij heeft de komende dagen namelijk vergaderingen, dus zal ze daar tot zondag blijven. Nu ben ik dus alleen thuis met Wendy, wat erg gezellig is. We hebben vanavond samen mijn haren gewassen, omdat het hier een hele toestand is. Met een bak water, vier handen en wat shampoo kwamen we heel ver. Normaal was ik mijn haren elke dag en nu was zondagochtend de laatste keer dat ik het gewassen had, dus ik ben nog steeds heel blij met mijn schone haartjes. Na het wassen hebben we gezellig samen gegeten, eten is hier echt leuk want je mag met je eten spelen. Dus dat is ook weer echt iets voor mij! Ik denk dat ik maar naar Kenia emigreer.
-
24 April 2012 - 19:44
Anita:
He Juul,
en ik maar zeggen dat die anderen zo leuk en beeldend schrijven! Nou jij kunt er ook wat van!
Wat ontzettend leuk om te lezen hoe het echt met je gaat! Ik heb er erg om moeten lachen! Fijn dat het klikt met de mensen die je daar al ontmoet hebt!
Dag lieve meid, ik ben trots op je!
M' Anita
-
24 April 2012 - 20:32
Joke:
Ha nichtje! Wat een topverslag zeg. Lijkt net of dat we er zelf bij zijn! goed om te horen dat je het zo goed maakt en genoeg te doen hebt. En dat douchen.. Haha!
we blijven je volgen, meid!
veel liefs uit NL!
Ben benieuwd naar de foto's. Xx -
24 April 2012 - 20:32
Christine:
Hoi Juliëtte,
Wat een verhaal, je kunt het mooi beschrijven. Ik vind het leuk te lezen dat we nu collega's zijn. Heel veel succes, de groetjes van ons allemaal.
Groetjes (tante) Christine -
24 April 2012 - 20:48
Ada Minkels:
Hoi Juliëtte, fijn om te horen hoe het zo met je gaat. Volgens mij lukt het je wel!! Ja en zo weet je alle gemakken, die wij hier hebben toch ook weer te waarderen. Meid, geniet van je tijd,
tot horens/lezens of iets dergelijks,
groetjes Ada (en de rest van de familie) -
24 April 2012 - 21:49
Mirjam:
Goh, ik stond vanmorgen onder de douche , draaide de kraan open en had zomaar opeens heerlijk warm water ........!
Flauw he.......Geniet van je tijd in Kenia ,dit maak je misschien maar een keer mee in je leven. Een hele fijne tijd daar !
Groetjes, Mirjam
-
25 April 2012 - 08:24
Geert:
Nou Juliëtte het is een heel verhaal.
Erg leuk om al je avonturen zo te kunnen lezen. Zal wel een gek gevoel zijn om licht te geven!!
Wel handig 's nachts!!!
Ben je eindelijk toch een BNer aan het worden, ook al is het dan in Kenia.
Geniet van alle impressies, depressies, harde bedden, aanrakingen en aandacht en ik kan niet wachten op het volgende verslag.
x x x x x -
25 April 2012 - 13:28
Lissa:
HOi Juliette, mooi verslag en goed van uit je eigen indruk geschreven. Onderschat het engls niet van de 4 jarige, want ze spreken het al vanaf hun 3e jaar. Succes en tot vrijdag want dan zijn wij ook in het dorp.
Groetjes -
25 April 2012 - 15:59
Renate Visser:
Heel veel plezier! Ik vind het heel leuk om je verhaal te lezen! -
25 April 2012 - 16:22
Erik (papa Teun):
Ben benieuwd hoe je terug komt (als je nog terug komt). Eens zien welke goede of slechte gewoontes je over neemt. -
25 April 2012 - 16:23
Annemieke:
Ben trots op je en blij dat je het leukst hebt. De baby mag je van mij meenemen. Mag dan bij ons blijven!!! -
25 April 2012 - 19:03
Jim:
Juultje!, ik ben echt blij om te lezen dat het goed gaat! Het komt allemaal goed vooral genieten! We denken aan je.
Groetjes uit het regenachtige brabant.
kusxxx -
25 April 2012 - 21:13
Barend:
Vet om te lezen Juliette.
Laat eens een keer een dubstep muziekje horen aan die afrikanen haha
Ik zie het volgende verslag wel weer verschijnen
x -
26 April 2012 - 09:17
Sharonn:
haha juultje jij bent echt briljant!
Ik zou maar voor de opleiding journalist gaan als ik jou was,, heb echt moeten lachen, helaas kon het niet hardop want ben op stage!
Hoop dat je er snel weer iets op zet hahaha,, je bent geniaal!
xx -
26 April 2012 - 17:46
Mees:
Ha Juul,
Wauw wauw wauw, wat een mooie ervaring, wat had ik graag met je mee gewild! Schitterend!
Maar wat verwoord je dat prachtig, van de eerste tot de laatste zin boeide het me, echt heel leuk om te lezen, super!
Hoe is het met je kin? hahah,
Nog heeeel veel plezier,
Dikke kus -
26 April 2012 - 21:15
Oma V.d.Oord:
Juliette ik heb genoten van je verslag,geweldig, net of je hier in ammerzoden zit te vertellen,ik ben heel blij dat het goed gaat! veel liefs Oma -
27 April 2012 - 13:56
Marianne Coppens:
Hallo Juliette, wat kun je je avonturen mooi beschrijven! Ik vind het knap van je dat je dit helemaal alleen aangaat! Esmee heeft namelijk veel steun en plezier met Vera uit Amsterdam. Jij doet het toch maar daar! Geniet van alle eigenaardigheden die je daar tegenkomt. Het zullen kostbare herinneringen blijven! Succes met het lesgeven, Esmee is deze week ook begonnen met een eigen klasje! Ik blijf je volgen... Groetjes,! Marianne
-
27 April 2012 - 21:00
Thea Moors:
Geweldig,wat een belevenis,
sterkte en veel dank voor je interessante verslag.Lieve groeten, Thea
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley